Çok uzun zamandır yapmak istediğim ama yapmadığım bir şeyi yaptım. Koştum. En son 3-4 ay kadar önce Acıbademde koşmayı denemiştim. Orada çok kısa 3-4 bina bile geçemediğim bir tur yapmıştım. Soluk soluğa kalmış, birazda aptal gibi hissetmiş ve kendimi hemen eve atmıştım. O gün oralarda koşmanın beni pekte motive etmeyeceğini düşünüyordum. İnsanlar ne der düşüncesi çok ağırdı. Daha uzaklara gidip koşmam gerekiyordu ama o uzaklara gidene kadar kaç tane yol belasını atlatmam gerekiyordu acaba?. Bisikletle gitmekte mantıklıydı ama bu seferde koşmak için bisikleti uyduruk kilidimle bir yere bağlamaya korkuyordum.
Bugün sabah yine saat 4 de kalktım, biraz kitap okudum ve saat 6 da koşuya çıktım. Benim için önemli ayrıntı koşmaya aniden karar vermedim. Sabah kalktıktan sonra günlük planımı yaparken bunu yapmaya karar verdim. Not aldım, pomodoro arasında ayakkabılarımı dolaptan çıkartarak araya koydum. Gitmemem için bahanem kalmamıştı. Bunu yapmadan önce de şunu düşündüm. Bu ve bunun gibi aktiviteleri sürekli yapma motivasyonu bulmayabilirdim, bırakırım diye başlamıyordum zaten. Aslında bırakma riski her zaman vardı. Onu anladım. Rutinler bir süre sonra bozulabilir. Ama rutine yeni bir alışkanlık ile dönmek bence şahane bir adım olabilir. Kısa koşum 15dk bile sürmedi bence, kuş cıvıltıları içeriside sokaklardan geçerek, içime ağaçların üzerinde açan çiçeklerin kokusunu çekerek bir nebzede olsa koronayı düşünmeden öylece koştum. Kondisyonsuz olduğum için nefes almam zorlaşınca ve göğsümdeki baskı artınca bugünlük bu kadar yeter dedim. Bu da böyle bir anımdır.
Uzun zamandır ertelediğim koşuya başlama deneyimim